18 MART ÇANAKKALE ZAFERİ KUTLU OLSUN

[KemalAkel]

Çanakkale'ye gidip dönmeyenlerin hikayesi...(*)

“Adeviye Teyze’nin” hikâyesi.
Balıkesir’de Ali Şururi İlkokulu karşısındaki boşlukta beş altı yıl öncesine kadar eski bir ayakkabı tamircisi vardı. İkinci aralıktaki ikinci dükkânda kır, pala bıyıklı bir ihtiyar çalışırdı: Bizim Cevdet Dedemiz…(Akkalp)
Bir akşamüstü dükkanın önünde çay içerken konu Çanakkale’ye gelince ağlamaya başladı. Bizlere şöyle anlattı: “Rahmetli babam Hafız Ali, Çanakkale’de kaldığında anamın karnında yedi aylıkmışım. Onu hiç tanımadım… bir fotoğrafı bile yoktu. O günler çok zor günlerdi. Seferberliğin sıkıntıları, Kuvay-ı Milliye zamanı, işgal yılları, kurtuluş… Yokluk, kıtlık, sıkıntı… Çocukluğumuz hep ekmek peşinde sıkıntıyla geçti. Ama anam (Adeviye) benim çocukluğumda her sokağa çıkışında her bir yere gidişinde yanıma gelir:
—Oğlum ben pazara gidiyorum. Baban gelirse beni hemen çağır ha…
—Ben teyzenlere gidiyorum. Baban gelirse beni hemen çağır ha…
—Ben mevlide gidiyorum. Baban gelirse beni hemen çağır ha…
Annem babamı bekledi durdu. Büyüdüm dükkan açtım.
Annem yine her bir yere gidişinde dükkana gelir, gideceği yeri söyler; “Baban gelirse beni hemen çağır ha!” diye eklerdi.
Aradan yıllar geçti. Anacığım ihtiyarladı. Gene hep değneğine dayanarak yanıma gelir ve “Baban gelirse beni hemen çağır ha!” diye tembihlerdi.
Günü geldi ağırlaştı. Ölüm döşeğinde bizimle helalleşti:
“Bana iyi baktınız. Hakkınızı helal edin.” Bana döndü yavaşça:
“Baban gelirse, ona Annem hep seni bekledi de.” dedi.
Birden irkilerek doğruldu ve kapıya doğru gülümseyerek;
“Hoş geldin, hoş geldin!” diyerek ruhunu teslim etti.


(*) Alıntıdır

[kosdag]

Arkadaşlar yapın organizasyonu gidelim .
Oraları iyi bilen bir de rehber tutalım bizi o günlere götürsün.
Mehmet Kösdağ

[bigshark]

...............Belki bahar aylarinda(Nisan/Mayis),  www.klasikoto.net olarak ve/veya gelmek isteyenlerden olusturulacak klasik otomobil grubu olarak,  Canakkale sehitlik Turu gezisi yaparak, hem guzel bir birliktelik olusturup, hem de gormemis arkadaslarimiz icin bir firsat yaratmis olabilir miyiz? diye dusunuyorum. Bu konuda fikirlerinizi almak isterim dogrusu..

Serdar  

Serdar selam,
Çanakkale turunu daha önce düşünmüştük ama henüz gerçekleşemedi,çok da iyi olur böyle bir organizasyon.
Tarihte belkide bir daha hiç rastlanamayacak böyle bir zaferin mimarlarını ziyaret edememek ayıbındanda kurtulmuş oluruz böylece.

GECILMEDI, GECILEMEZ...

UNUTMAYALIM, UNUTTURMAYALIM...


Bana gore; T.C.'nin temellerinin atildigi, Cumhuriyet tarihimiz icin cok onemli bir donum noktasi.. Iki sene once bu konuyu konusmustuk, IKOD olarak insallah bu sene 30 Nisan gunu hep birlikte kutsal topraklarda olacagiz..

[papatya54]

Şanlı zaferlerle dolu tarihimizin gurur abidesi olan 18-Mart Çanakkale Zaferinin 96.yılında aziz şehitlerimizi rahmet ve minnetle anıyoruz;Ruhları şaadolsun;birlik ve beraberlik ruhuna en çok ihtiyacımız olan bu günlerde bizlerin de İ.K.O.D. olarak klasiklerimizle bu bölgeye ilk olarak gitmenin heyecanı içinde  30-Nisan gününü sabırsızlıkla bekliyorum;Sakarya'dan sevgi ve selamlarımla Sedat Papatya

[Ahmet Murat]

Aziz Şehitlerimizin ruhları şad olsun! Vatan uğruna toprağa düşen her cana selam olsun!

[impala]

her sene tatilimi seddüllbahirde yapiyorum ilk anzaklarincikartma yaptigi yer cok harika yer isterseniz kale pansionun tel vereyim savas arkadasim buyuk pansion arti 5 araba kapali garaji var  cok temit klimali tv de arti buyuk abideye 3 kilometre ...saygilar

 

[Ahmet_Aytaf]

Tüm Şehit ve Gazilerimizin ruhları şad olsun.

[hardtop_fatih]

Biz kendi cenaze namazımızı kendimiz kıldık Çanakkale'de
.

Babamım dostlarındandı. Dimdik yürüdü. Hani Allah'tan başka kimsenin önünde eğilmemiş tipler vardır ya,
öyle biriydi. Ben çok küçüktüm, evimize misafir gelirdi. "Oğul" diye seslenirdi hep. Bağdaş kurmaz, diz çöker öyle
otururdu. Gaz lambası ışığında daha bir heybetli görünürdü gözüme. Hep bitip tükenmek bilmeyen harp hatıraları anlatırdı.
Çanakkale, Gazze, Kafkas cephelerini dolaşmış; Sakarya, Dumlupınar'da savaşmış. Ancak İzmir'in kurtuluşundan sonra
köyüne dönebilmişti. Anlattıklarında hep acı, kan, cefa vardı. Kolay mı kazanılmıştı bu vatan? Ölüm neydi ki?
Şerbet içmek kadar kolaydı. "Biz kendi cenaze namazımızı kendimiz kıldık Çanakkale'de !" derdi sık sık.
Olur muydu??


Kirte muharebeleri sırasında bölükler arka siperlerde hücum sıralarını beklemektedirler. Ön siperlerdekiler ileri fırlamış
boğuşuyorlar. Yüzbaşı hucum için emir bekliyor. Bütün asker süngü takmış siperden fırlamak için hazır. Sinirler gergin ! ...
Bütün dudaklar kıpır kıpır dualar okuyor, kelime-i şehadet getiriyor. Süre uzuyor. Yüzbaşı erlere sesleniyor...
"Yavrularım... Aslanlarım... Biraz sonra Cenab-ı Rabb'ül Alem'in huzuruna varacağız. Abdestsiz gitmeyelim... Haydi !
Tüfeklerimizin kabzalarına ellerimizi sürüp, hep beraber teyemmüm edelim..."
Teyemmüm edilir... Bekleme devam etmektedir. Biraz sonra Yüzbaşı;
" Çocuklarım... Sanıyorum biraz daha bekleyeceğiz... Önümüzde biraz daha zaman var. İleride arkadaşlarımız şehit oluyor.
Hem onlar için, hem de vakit varken, kendi cenaze namazımızı kendimiz kılalım..."
 
" Kabe Karşımızda... "

Arkadan Of'lu Ali çavuş bağırır. " ER KİŞİ NİYETİNE... "
 
O gün yapılan hücumda, kendi cenaze namazını kılan pek az kişi sağ kalabilmişti.
Onlar Allah'a verdiği sözü tuttular....

NUR İÇİNDE YATSIN ASİL RUHLU KAHRAMAN ECDADIMIZ ..

[ozgur]

ÇANAKKALE GEÇİLMEZ... NUR İÇİNCE YATSIN KAHRAMAN ATALARIMIZ..

[chop top]

Biz de gazi dedemizi kaybettik bir kaç yıl önce. Küçük bir hatıramı paylaşmak istiyorum.

2001 yılında Ankara Mamak' ta acemi askerliğimi yapıyorum, yeminimizi ettik, ve o günün akşamı gazi dedemizi ziyarete gittik.

- Hoşgeldin evlat
- hoşbulduk dede.

- nasıl geçiyor askerlik ?

Askere kadar orta direk bir ailenin evladı olarak, çok rahat bir hayatımız olmasa da pek de sıkıntı çeken biri olmayarak askerlikten şikayet etmeye başladım:

- Askerlik çok uzun dede, bi de botlarım hep ayağımı sıkıyor. Bir türlü değiştiremedim. Yemekler iyi ama, bir yemek şirketiyle anlaşmışlar, karavana derdimiz yok.

Rahmetli bastonunu hışımla havaya  kaldırarak başladı anlatmaya:

"Biz sekiz sene askerlik yaptık.!! Ayağımızda postal değil, çorap yoktu.!!

Evdekiler telaşlandı, ayaklandılar "tamam dede, sakin ol, Allah korusun, sinirlenme"...

Ben bin pişman oldum, söylediklerime. Bizim hayal bile edemeyeceğimiz fedakarlıkları yaptı bizim dedelerimiz, ninelerimiz. biz ise sadece şikayet etmeyi biliyoruz.

ne  biliyim işte öylesine anlatmak istedim. Söyleyecek pek fazla bir şey yok aslında: Herşeyimizi onlara borçluyuz...